Ο μεγάλος θυμός


Μερικές φορές συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε... και καθ’ότι η φύση μας παρακινεί να έχουμε τον έλεγχο σε κάθε τι υποπέφτουμε στα λάθη τα μεγάλα... θυμώνουμε, εκνευριζόμαστε , τα βάζουμε με λάθος άτομα,στεναχωριόμαστε, κλαίμε, οδυρόμαστε κι όλα αυτά όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά.
Σημασία όμως έχει να θυμόμαστε πώς ότι κι αν συμβεί όταν πιάσεις πάτο ένας δρόμος υπάρχει μόνο: προς τα πάνω... Βέβαια είμαστε άνθρωποι και κάνουμε τα περισσότερα λάθη από κάθε άλλο είδος της φύσης πάνω σε αυτό το πλανήτη... Είναι λογικό να κάνουμε πράγματα που δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ να τα κάνουμε... κι ούτε ποτέ υπολογίζαμε πώς εμείς οι σπουδαίοι και τρανοί θα κάναμε τόσο ανόητα σφάλματα.
Η αλήθεια είναι ,και το λέω αυτό καθαρά εκ πείρας ,πώς ότι θεωρούμε κακό το κάνουμε πρώτοι. Για παράδειγμα όταν κοροιδεύεις κάτι στο τέλος ο λούζεσαι όσο προσεκτικός κι αν είσαι. Είμαστε δυστυχώς κοινοί θνητοί και ίσως να είμαστε τυχεροί όσοι έχουμε ανθρώπους δίπλα μας να μας αγαπάνε και να μας σηκώνουν στις αναποδιές, να υπάρχει μια χείρα βοηθείας όταν την χρειαζόμαστε.
Ο θυμός που με κατακλύζει ώρες ώρες νιώθω πώς θα με κάνει μέχρι και να σταματήσω να αναπνέω και κυρίως γιατί τα έχω βάλει με εμένα ,την δυνατή που πάντα στηρίζει τους άλλους. Πάντα στήριγμα και συμβουλάτορας,επικριτική μέχρι εκεί που δεν παίρνει κι όλα αυτά κάποια στιγμή γυρνάνε μπούμεραγκ δυστυχώς.
Είναι καιρός που νιώθω έτσι και δεν είχα το θάρρος να τα γράψω αλλά καθώς το επιχείρησα νιώθω μια ανακούφιση... κάπου διάβασα πώς όταν πνίγεις τον θυμό σου συνεχώς μπορεί να αποκτήσει αυτοκαταστροφικές ιδιότητες.
Συγνώμη για όλες τις φορές που έχω ξεσπάσει το θυμό μου εκεί που δεν έπρεπε , αν και είναι δύσκολο να τα βάζεις με τον εαυτό σου και να του ζητάς τα ρέστα. Είναι πολύ εύκολο να σου φταίνε όλοι και τίποτα και να μην εφησυχάζεις, μέσα όμως από αυτό το κείμενο ελπίζω στην εξιλέωσή μου. Συγνώμη λοιπόν εαυτέ μου που σε άφησα να τρέφεις φρούδες ελπίδες για πράγματα που φαίνονταν από την αρχή πώς ήταν πουκάμισα αδειανά και κούφιες υποσχέσεις. Συγνώμη ακόμη, που σε τιμωρούσα καθημερινά μαζί με τον περίγυρό σου για πράγματα, που ούτε καν εσύ πόσω μάλλον οι άλλοι ,δεν είχαν ευθύνη.
Ξέρετε, στο τέλος της μέρας αυτός που θα λογοδοτήσουμε και που θα μας κρίνει πιο αυστηρά είναι ο εαυτός μας. Ομολογώ, πως αν μου έκανα πράγαματα που έκανα εγώ τον τελευταίο καιρό σε αγαπημένα μου πρόσωπα δεν θα με άντεχα ίσως να μην μου ξαναμιλήσω. Οπό τε ένα ευχαριστώ το χρωστάω, εκ των υστέρων βέβαια, αλλά το προσφέρω τώρα στα άτομα που αγαπώ και βασάνιζα επί τόσους μήνες και μαζί τους βασάνιζα κι εμένα.

Ευτυχώς,αυτοί και κυρίως αυτός που αγαπώ με ανέχτηκαν με μεγάλη υπομονή και επιείκεια, αν και υπήρχαν στιγμές που δεν το άξιζα. Αν και ξέρω πώς κανείς τους δεν θα το διαβάσει αυτό θέλω να πω πώς τους αγαπώ πολύ και πώς όλο αυτό τον καιρό που ήμουν στριμμένη και γκρινιάρα και πολλά άλλα μαζί ήταν επειδή δεν άντεχα ούτε κι εγώ η ίδια να με βλέπω σε αυτά τα χάλια.
Ξέρετε τελικά τα πιο σκληρά καρύδια είναι που είναι και οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι σε αυτή τη γη. Η αυτομωρία τελείωσε και όπως προείπα υπάρχει μόνο ένας δρόμος όταν πιάσεις πάτο …προς τα πάνω…
Ανεβαίνω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!