O Καζατζάκης είπε..«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος».

Κι όμως όταν σκοτώσεις την ελπίδα μέσα σου εκεί είναι που ξεκινάει ο πραγματικός αγώνας.. Λένε πώς η ελπίδα είναι ίσως το πιο σκληρό ναρκωτικό.. Μόλις καταφέρεις να απαλλαγείς από αυτό τι γίνεται μετά?

Διαβάζωντας τον Νιτσε (που ήταν και ο αγαπημένος φιλόσοφος του Ν.Καζατζάκη) Συνειδητοποιώ πώς ναι δεν έχω να ελπίζω σε κάτι και κυρίως πώς την μοίρα μου ορίζω εγώ. Βλέποντας καταστάσεις γύρω μου αδυνατώ να βρω το ωραίο αυτής της ζωής. Είναι μέρες που σκέφτεσαι πια ότι δεν ζεις απλά αναπνέεις.. Είναι δύσκολοι οι καιροί το ξέρω.. αλλά τελικά ζηλεύω αυτούς που ελπίζουν σε μιαν άλλη ζωή.. σε μια λύτρωση !

Λόγω και πολιτικών απόψεων αλλά κυρίως της στάσης ζωής που έχω επιλέξει στην ζωή μου το μόνο στο οποίο ελπίζω είναι ένα καλύτερο αύριο (όπως άλλωστε και κάθε συνειδητοποιημένος κομμουνιστής) όμως όταν βλέπεις ότι το αύριο αυτό είναι ανέφικτο? Τι γίνεται εκεί? Όταν ενώ θα έπρεπε το ρεύμα να αλλάζει παραμένει ακριβώς το ίδιο κι ο κόσμος δεν λέει να ξυπνήσει τι κάνεις? Όταν ενώ δεν έχουν τα βασικά σου λένε δεν θέλω να ακούσω δεν με αφορά! Τι σε αφορά τότε αν όχι το μέλλον των παιδιών σου?

Κι είναι ώρες ώρες που νομίζω πώς με έχει πιάσει μια μικρή κατάθλιψη βλέποντας ότι αυτοί οι άνθρωποι λιποτακτούν από μόνοι τους στη σκέψη ενός καλύτερου αύριο..!