Δυστυχώς ή ευτυχώς ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Βλέπετε, υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων, αυτοί που θελουν να είναι συνέχεια με κόσμο, μάλλον γιατί τρέμουν τη μοναξιά , κι αυτοί που το έχουν αποδεχθεί και ζουν με αυτό. Εγώ ανήκω στην δεύτερη κατηγορία και θέλω πάντα λίγο χρόνο για μένα. Όχι γιατί δεν είμαι κοινωνική αλλά γιατί το έχω κι αυτό ανάγκη. Δεν το καταλαβαίνουν όλοι αυτοί και κάπως έτσι ξεκινάει το δράμα.
Α ναι, μπορώ να ανεχθώ με μεγάλη ευχαρίστηση τις περιόδους μοναξιάς (καμία σχέση με τις περιόδους χειμερίας νάρκης) το κουνελάκι μου. Γιατί πάντα με ακούει ότι κι αν λέω, δεν φέρνει αντιρρήσεις κι επίσης με ένα κομματάκι καρότο είναι ξετρελαμένο και με λατρεύει.
Ας ελπίσουμε πως δεν είμαι απλά η μούχλα που κατηγορούν όλοι – και κυρίως η μαμά μου- γιατί αν και θα έπρεπε να θρηνώ για όσα φαινομενικά έχασα εγώ νιώθω μια ανακούφιση. Χαρούμενη για το νέο μου κατόρθωμα , τις στιγμές μοναξιάς και περισυλλογής.
Δεν ξέρω αν το έχει νιώσει κανείς ποτέ αυτό αλλά είναι σαν να σε έχουν κλεισμένο σε ένα δωμάτιο και ξαφνικά βγαίνεις έξω στην φύση και στον καθαρό αέρα. Η πρώτη σκέψη είναι να αρχίσεις να κάνεις ένα σωρό πράγματα που και πάλι θα σε δεσμεύσουν, η δεύτερη και νομίζω σοφότερη είναι πώς πρέπει να απολαύσω λίγο την στιγμή και να χορτάσω το τοπίο πριν ξεκινήσω για νέες περιπέτειες και προορισμούς.
Και πιστεύω πώς κι η πρώτη κατηγορία ανθρώπων είναι κι αυτή στην δεύτερη καταβάθως αλλά δεν το ξέρει ακόμη- αν και μπορείτε να μου προσάψετε γι’αυτό πώς όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμασταρια. Αλλά εγώ θα επιμείνω και θα πω πώς αυτός που δεν έχει αποδεχθεί και τις περιόδους μοναξιάς δεν έχει καταλάβει ακόμη πλήρως τον ευατό του.
Πολλές φορές με πιάνω να μου μιλάω και να κάνω σκέψεις ενώ ζωγραφίζω ή διαβάζω ένα βιβλίο. Σαν να σου λέει μια φωνή εεε είμαι κι εγώ εδώ μην με ξεχνάς και μην με παραμελείς. Γιατί αλοίμονο στο τέλος τέλος αυτό που μένει είμαστε εμείς. Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου πώς περιμένεις να σε αγαπήσουν άλλοι? Αν δεν κοιτάξεις εσύ τον εαυτό σου δεν θα τον κοιτάξει κανείς!!!
ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ (Ernesto ''che'' Guevara) 