Zero Hour contracts-Zero Life

Εδώ και καιρό τα εργασιακά μας διακιώματα διαλύονται και νέες μορφές εργασιακής σκλαβιάς έρχονται να τα ααντικαταστήσουν ανα το παγκόσμιο. Διανύουμε την εποχή  όπου ξεδιάντροπα οι καπιταλιστές μας κλέβουν κάθε εργασιακή κατάκτηση επειδή αυτοί δεν κερδίζουυν όσα θα ήθελαν από τις επιχειρήσεις τους. Είναι γεγονός πια ο καπιταλισμός τους ψυχορραγεί και καλούμαστε εμείς, οι εργάτες, να τον αναστήσουμε κυριολεκτικά με το δικό μας αίμα.

Υπο αυτά τα δεδομένα η Αγγλία δεν δίστασε να εφεύρει ένα καινούριο μοντέλο εργασίας, με πρόσχημα την ευελιξία που απαιτεί η νέα αναδυόμενη αγορά μέσα από την κρίση, το λεγόμενο Zero Hour Contract. Το συμβόλαιο αυτό είναι ακριβώς ότι λέει το όνομα του, ένα μηδενικό επί της ουσίας. Ο εργοδότης δεν δεσμεύεται απέναντι στον εργαζόμενο ούτε για το αν θα του παρέχει έστω και μία ώρα εργασίας την βδομάδα. Αντίθετα , ο εργαζόμενος θα πρέπει να βρίσκεται σε μια συνεχή αναμονή για το πότε θα τον ειδοποιήσουν να πάει να εργαστεί.

Περαιτέρω, το συγκεκριμένο συμβόλαιο αυτομάτως σε βγάζει από τις λίστες των ανέργων και φυσικά δεν σου παρέχει κανένα επίδομα, όπως άδειες ασθενείας ή άλλα οφελήματα.Στην ουσία είσαι στο έλεος του εργοδότη σου αν και εφόσον σου τηλεφωνήσει.

Η μεγάλη εταιρία Sports Direct τα τελευταία χρόνια απασχολεί κυρίως αυτού του είδους τους εργαζόμενους αλλά και η πασίγνωστη εταιρία KFC (Kentaky Fried Chicken) μετέβαλλε χωρίς κάποια προειδόποιηση τα συμβόλαια των εργαζομένων της σε zero Hour Contracts. Όταν κάποιος τόλμησε να διαμαρτυρηθεί η απάντηση που ήρθε ήταν πώς στο συμβόλαιο που υπέγραψαν υπήρχε ο όρος πως η εταιρία έχει κάθε δικαίωμα να μεταβάλλει τους όρους εργασίας σύμφωνα με τις αναγκες της.

Στο δια ταύτα λοιπόν, η κρίση του καπιταλισμού τους προάγει ένα νέο είδος ζωής, αυτό της ελαστικής όπου επίκεντρο είναι η εργασία και τίποτα άλλο. Βάζεις την ζωή σου σε μια αναμονή εφόσον δεν ξέρεις πότε θα δουλέψεις και νοουμένου ότι πρέπει να πληρώνεις τα έξοδα διαβίωσης σου. Δεν έχεις πια ωράριο, ωφελήματα και στην ουσία δεν είναι σίγουρο εαν θα έχεις έστω και μία ώρα εργασίας την βδομάδα.

Μας ετοιμάζουν ένα μέλλον χωρίς δικαίωμα στην ελπίδα και στο όνειρο πώς θα μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο εκτός από το να δουλεύουμε. Εαν είσαι άρρωστος, εγκυμονείς, χρειάζεσαι διακοπές ή ελεύθερο χρόνο τους είσαι άχρηστος. Είναι χρήσιμα μόνο τα εργατικά ρομπότ , οι άνθρωποι που θα νοιάζονται μόνο για να δουλεύουν όσο περισσότερο γίνεται. Πληρώνουμε για να ανακάμψει ο καπιταλισμός τους αλλά στα κέρδη θα είναι μόνοι.

Επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε θυσιάσει καθε τι πια γιατί τους επιτρέψαμε να χρησιμοποιήσουν το φόβο μας για το αύριο προς όφελός τους. Ας μην τους αφήσουμε να καταλύσουν κάθε μας δικαίωμα προκειμένου να γίνουν μεγαλύτερες οι πολυεθνικές τους.

Ρισκαρε τη δεκαρα ,που ουτε δεκαρα πια δεν ειναι

Τον τοπο για υπνο που πανω του πεφτει η βροχη

Και της δουλειας τη θεση που αυριο θα χασεις

Μπρος στο δρομο εξω ! Αγωνισου !

ΤΟ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΤΣΕ…

Tο γράμμα του ΤΣΕ πριν φύγει από την Κούβα που εδώ και καιρό ήθελα να ανεβάσω. Ένα χρέος που εκπληρώθηκε πια.

Εκτός από ιδεαλιστής και επαναστάτης ήταν και πολύ καλός στην συγγραφή. Πολύ συγκινητικό .

 

Φιντέλ,

Αυτή τη στιγμή θυμάμαι πολλά πράγματα-όταν σε γνώρισα στο σπίτι της Μαρίας-Αντωνίας, όταν μου πρότεινες να σε ακολουθήσω, την ένταση της προετοιμασίας. Μια μέρα ήρθαν και μας ρώτησαν ποιος θα έπρεπε να ειδοποιηθεί σε περίπτωση θανάτου μας. Τότε η συνειδητοποιήσαμε την πιθανότητα αυτή. Αργότερα μάθαμε ότι ήταν αλήθεια, ότι σε μια επανάσταση νικά κανείς ή πεθαίνει (αν είναι πραγματική). Πολλοί σύντροφοι έπεσαν στην πορεία προς τη νίκη.

Σήμερα τα πάντα έχουν ένα λιγότερο δραματικό τόνο, επειδή είμαστε πιο ώριμοι, αλλά το γεγονός επαναλαμβάνεται. Αισθάνομαι ότι έχω κάνει το καθήκον μου προς την Κουβανέζικη επανάσταση, στο έδαφός της, και αποχαιρετώ εσένα, τους συντρόφου, το λαό σου ο οποίος είναι τώρα δικός μου.

Παραιτήθηκα επίσημα από τις θέσεις μου στην ηγεσία του κόμματος, το πόστο μου σαν υπουργός, το βαθμό μου σα διοικητής και την υπηκοότητά μου. Δεν έχω κανένα πια δεσμό νομικά με την Κούβα. Οι μόνοι δεσμοί που εχω είναι άλλης φύσεως-αυτοί που δεν σπάνε όπως οι διορισμοί σε πόστα.

Ανασκοπώντας τη ζωή μου, πιστεύω ότι δούλευα με αρκετή τιμιότητα και αφοσίωση για να εδραιώσω την επαναστατική κατάκτηση.

Το μόνο μου σοβαρό λάθος ήταν το ότι δεν σου έδειξα αρκετή εμπιστοσύνη απ’ τις πρώτες στιγμές στη Σιέρα Μαέστρα και το ότι δεν κατάλαβα αρκετά γρήγορα τις ηγετικές και επαναστατικές σου ικανότητες. Έζησα υπέροχες στιγμές δίπλα σου και αισθάνομαι την τιμή να ανήκω στους ανθρώπους σου στις λαμπρές μα λυπημένες μέρες της κρίσης της Καραϊβικής. Λίγοι πολιτικοί είναι στις μέρες μας τόσο λαμπροί όσο εσύ. Είμαι επίσης περήφανος που σε ακολούθησα χωρίς δισταγμό, που ταυτίστηκα με τον τρόπο που σκέφτεσαι και που εκτιμάς τους κινδύνους.

Άλλα έθνη του κόσμου χρειάζονται τις ταπεινές μου προσπάθειες συμπαράστασης. Μπορώ να κάνω αυτό που εσύ δεν μπορείς λόγω της ευθύνης σου στην αρχηγία της Κούβας, και έφτασε ο καιρός να αποχωριστούμε.

Πρέπει να ξέρεις ότι αυτό το κάνω με ανάμεικτα συναισθήματα. Αφήνω εδώ την πιο αγνή μου ελπίδα σαν χτίστης και σαν αγαπημένος αυτών που λατρεύω. Και αφήνω τους ανθρώπους που με δέχτηκαν σα γιο. Αυτό πληγώνει ένα μέρος της ψυχής μου. Μεταφέρω στα πεδία των νέων μαχών την πίστη ότι με δίδαξες, το επαναστατικό πνεύμα του λαού μου, το αίσθημα της εκπλήρωσης ενός απ’ τα πιο ιερά καθήκοντα: να πολεμάς όπου και να είσαι τον ιμπεριαλισμό. Αυτό είναι μια πηγή δύναμης και ακόμη, γιατρεύει τις βαθύτερες πληγές.

Δηλώνω για άλλη μια φορά ότι απαλλάσσω την Κούβα από κάθε ευθύνη, εκτός απ’ αυτή που προέρχεται απ’ το παράδειγμά της. Αν ο θάνατος με βρει κάτω από άλλους ουρανούς, η τελευταία μου σκέψη θα είναι γι αυτό το λαό και ειδικά για σένα.

Είμαι ευγνώμων για τη διδασκαλία και το παράδειγμά σου, στο οποίο θα προσπαθήσω να σταθώ πιστός μέχρι τις τελικές συνέπειες των πράξεών μου. Πάντα ταυτιζόμουν με την εξωτερική πολιτική της επανάστασής μας, όπως και συνεχίζω. Όπου κι αν βρίσκομαι, θα αισθάνομαι την ευθύνη του να είσαι Κουβανός επαναστάτης και σαν τέτοιος θα συμπεριφέρομαι. Δεν λυπάμαι που δεν άφησα τίποτα υλικό στη γυναίκα και τα παιδιά μου. Είμαι ευτυχισμένος που έγινε έτσι. Δε ζητώ τίποτα γι αυτούς γιατί το κράτος θα φροντίσει να έχουν αρκετά για να ζήσουν και να μορφωθούν. Θα είχα πολλά να πω σ’ εσένα και το λαό μας, αλλά αισθάνομαι ότι είναι άχρηστα. Οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό που θα ήθελα και δεν υπάρχει λόγος να ξοδεύω σελίδες.

Πάντα μπροστά για τη νίκη!

Πατρίδα ή θάνατος!

Σε αγκαλιάζω με όλο τον επαναστατικό μου ζήλο.

Σωπαίνουν μόνο οι Νεκροί…

Ξυπνάς μια ωραία μέρα όπου βρίσκεσαι ξανά πίσω στο σπίτι σου κι όλα αυτά που έμαθες στα φοιτητικά σου χρόνια, δεν μετράνε πια, δεν έχουν καμιά ισχύ. Ούτε η ελευθερία , ούτε η ανεξαρτησία δεν έχουν την ίδια βαρύτητα όπως πρώτα.

Επιστρέφεις στη βάση σου, ποου εκτός από την προσαρμογή που προσπαθείς να αντιμετωπίσεις έρχεσαι αντιμέτωπος με ακόμα ένα πρόβλημα. Ίσως όμως να μην είναι τόσο μια συνέπεια του τέλους μιας ανέμελης ζωής όσο η λογική συνέχεια των πραγμάτων:  Το να ενταχθείς σε ένα κοινωνικό σύνολο, με του οποίου τις αρχές διαφωνείς καθέτως.

Έρχεσαι αντιμέτωπος με μισ τεχνική που τη λένε «ΣΩΠΑΣΕ» και το αποτέλεσμα της είναι αρκετά διαβρωτικό. Μη μιλάς, κάνε τουμπεκί, μόκο, πώς το λένε βρε παιδί μου, ΣΚΑΣΕ ΠΙΑ!!

Ό,τι ήξερες δεν ισχύει πια, πρέπει να μη μιλάς αν θες να μην κακοφανίσεις τον εργοδότη σου ( και κατεπέκταση να έχεις ένα ήρεμο εργασιακό περιβάλλον και κυρίως να πληρώνεσαι κανονικά) , τον προιστάμενο σου, τον γείτονά σου, τον εφοριακό σου, τον γνωστό σου κτλ. Όποια αντίθετη άποψη φυσικά σε συζήτηση με συνομιλητή μεγαλύτερης ηλικίας από τη δική σου έχει πάντα μία και μόνο κατάληξη: «όταν  μεγαλώσεις φυσικά θα αλλάξεις γνώμη. Είσαι μικρός ακόμα και δεν ξέρεις. Σώπα τώρα μέχρι να σου περάσει»

Συμβιβάσου, τώρα έρχονται δύσκολοι καιροίλ, τους έχεις ανάγκη, μη μιλάς , σώπαινε. Θα περάσει κι αυτό. Σώπα και σώπα, μπήκε η σκέψη μας στο αθόρυβο προφίλ. Μη λες τα αυτονόητα, Μην διεκδικείς! Όλα στη ζωή είναι ένας συμβιβασμός.

Μου’χε πει ένας καθηγητής μου πώς είμαι από τους ανθρώπους που δίνουν γροθιά στο μαχαίρι και πώς κάτι τέτοιοι άνθρωποι άλλαξαν τον κόσμο. Όταν ακούω την λέξη συμβιβασμός από όλους αυτούς τους ανθρωπάκους και επιτήδειους παρτάκηδες μου ‘ρχεται πραγματικά να ουρλιάξω.

Πόσες φορές να πω τα ίδια σε ανθρώπους που δεν έχουν κανένα επίπεδο ή άλλο ενδιαφέρον εκτός από το σίριαλ παίζει στην τηλεόραση κάθε βράδυ? Πώς να τους μιλήσεις για βασικά ιδεώδηόπως π.χ. η αλληλεγγύη και να μην σε κοιτάνε σαν εξωγήινο? Κι εκεί που πιάνω το κεφάλι μου να δω μήπως έβγαλα κανένα πτυσσόμενο μάτι σαν άλλος E.T. συνηδειτοποιώ πώς η σιωπή ίσως να είναι η καλύτερη λύση τελικά.

Κι αναρωτιέμαι πια, όταν τελικά σωπάσεις για τα καλά και συμβιβαστείς θα ευχαριστηθούν? Άμα σκύψεις το κεφάλι, θα σε συγχαρούν? Ή μήπως πάλι θα αρχίσουν να σου ζητούν κι άλλα πιο πολλά απο αυτά που έχεις και μπορείς να δώσεις?  Θα σου ζητούν μέχρι να δηλώσεις πλήρη υποταγή σε κάθε προκλητικό και παράλογο θελημά τους!

Κι ο φόβος που ριζώνει στην καρδιά μου είναι μήπως μια μέρα ξυπνήσω και κοιτάξω στον καθρέφτη. Αν αυτό που θα δω μετά από χρόνια δεν θα είμαι ΕΓΩ. Μήπως αντικρύσω μια μάσκα που έχει γίνει ένα με το πρόσωπό  μου, που δεν φαίνεται ότι είναι μάσκα είναι τόσο αληθινή. Μήπως μέσα από τα μάτια μου θα συλλαβίζεται η λέξη Σ-Υ-Μ-Β-Ι-Β-Α-Σ-Μ-Ο-Σ ?

Μα η αδήρητη ανάγκη μου είναι πρ’ωτα η ελευθερία και η δικαιοσύνη. Κι αν ακόμη κι αν κάποιοι προσπαθούν να υποκαταστήσουν με ξύλο τον διάλογο και φορτίζουν με διαφορετικά νοήματα την κάθε λέξη, η ελευθερία και η διακιοσύνη πάντα θα διατηρούν το νόημά τους, όχι σαν λέξεις αλλά σαν ιδεώδη! Γιατί ακόμη χειρότερο από ένα πεινασμένο στο μάχι είναι ένας σκλαβωμένος λαός που ξέχασε από καιρό πια τι παεί να πει σκέφτομαι ελεύθερα, τι παει να πει εκφράζομαι ελεύθερα!

Και σας ρωτώ εσείς θα σωπάσετε? Σαν όλους τους υποκριτές που το παίζουν πατριώτες? Για ένα κομμάτι ψωμί? Που ούτε κι αυτό πια δεν θα το έχουμε μετά ? Θα τους αφήσουμε να τα ρημάξουνε όλα πια?

Για  μένα προσωπικά σωπαίνουν μόνο οι ΝΕΚΡΟΙ! Ας μην καταντίσουμε Ζωντανοι-νεκροί!!!!