…Aν δεν υπάρχει δρόμος θα χαράξουμε κι ας είναι μονοπάτι!!

Έψαχνα θέμα για το Blog μου και καθώς ήμουν στη μέση μιας συνομιλίας ξαφνικά μου ήρθε έμπνευση από το πουθενά.Λοιπόν υπάρχει κανείς που να ταυτίζεται με την εξής άποψη μου; διαβάστε παρακάτω κι αφήστε αν θέλετε το σχόλιο σας.Σε όλους τους τομείς πιστεύω πώς πρέπει να διεκδικούμε αυτό που μας ανήκει ή αυτό που νομίζουμε ότι κάποτε θα μας ανήκει. Για παράδειγμα, καθημερινά συναντάμε ανθρώπους με τους οποίους υποχρεούμαστε – θέλουμε, δεν θέλουμε –  να συνεργαστούμε και κατ’ επέκταση να ανεχτούμε. Οι μαθητές πρέπει να συνεργαστούν με τους καθηγητές τους είτε το θέλουν είτε όχι-που τις πιο πολλές φορές όχι μόνο δεν θέλουν αλλά τους απεχθάνονται κιόλας – και τανάπαλιν.

Πολλές φορές νιώθουμε να μας αδικούν, κυρίως οι προϊστάμενοι μας ή όποιος έχει περισσότερη εξουσία.. τι κάνουμε συνήθως ; μιλάμε; Λέμε την άποψη μας; Αν την λέμε την στηρίζουμε; Δεν φτάνει να λέμε την άποψή μας μέσα από τυχαία blogs γιατί η ζωή είναι εκεί έξω, εκεί δίνονται καθημερινά οι μάχες .. Υπάρχει κανείς που να λεει»εγώ δεν το ανέχομαι αυτό» και να κάνει τα λόγια έργα;; Εγώ προσπαθώ να το κάνω εσείς ;

Ποιος είναι έτοιμος να κάνει την διαφορά;; Ποιος μπορεί να πει όχι στο χρήμα, στην δολίευση, στην εύκολη εξοικονόμηση χρημάτων; Ποιος μπορεί να επιβιώσει χωρίς να έχει ένα μέσο στο δημόσιο απλά και μόνο επειδή έχει αξίες και ηθική;; Για παράδειγμα, εγώ σαν σκεπτόμενoς άνθρωπος και μελλοντικός πολίτης προβληματίζομαι για το αν τα άτομα που απαρτίζουν το δημόσιο σύστημα μας είναι ικανά για να βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά για την κοινωνία. Οι περισσότεροι απλά κάνουν στωικά την δουλειά τους και περιμένουν πώς και τι την 25η του μήνα για να πληρωθούν.Μην αντέχοντας τις αδικίες αποφάσισα να κάνω κάτι παραπάνω από το να μην μιλάω-πράγμα που έκανα μέχρι πριν από λίγο καιρό. Δεν είναι δίκαιο δυο παιδιά διαφορετικού ήθους και χαρακτήρα να μην βαθμολογούνται το ίδιο σε μια εξέταση. Επειδή το ένα είναι πιο ατίθασο από το άλλο. Στα γραπτά δεν πρέπει να υπάρχουν διακρίσεις. Γράφουν τα ίδια πάνω κάτω με διαφορετική διατύπωση και το φαινομενικά ήσυχο και ‘καλό’ παιδί παίρνει όλες τις μονάδες ενώ το άλλο ούτε καν τις μισές.. Φανταστείτε αν αυτό συμβαίνει στη 2α Λυκείου τι πρόκειται να συμβεί όταν κάποιος θα διεκδικήσει μια θέση εργασίας ή μια προαγωγή κτλ. Που φτάσαμε δηλαδή; Έλεος Ακόμη δεν είναι άδικο να παλεύεις μόνος ενάντια στην δολιοφθορά με στόχο ένα καλύτερο αύριο και να έχεις ένα ρεύμα ορμητικό να αντιμετωπίσεις; Επειδή όλοι σκέφτονται το συμφέρον τους και την τσέπη τους ; Κι αν δεν είναι όλοι τότε οι περισσότεροι αν δεν έχουν συμφέρον δεν ασχολούνται με κάτι. Μια φίλη μου είπε: «δεν πρόκειται να υπάρξει άλλος Che ή άλλος  Castro για να κάνει την διαφορά! Η εποχή μας δεν έχει αφανείς ήρωες όπως νομίζεις !!» ξέρετε τι απάντησα; διαβάστε: «η Αμαλία τι είναι?? Μια ηρωίδα που όλα όσα μας έγραψε ήταν η ωμή πραγματικότητα, μια ζωή που είχε ζήσει.. μια ζωή χάλια εξαιτίας ανθρώπων που αδιαφορούσαν για το πρόβλημά της.. εξαιτίας γιατρών που δεν είχαν το θάρρος να πουν ‘δεν ξέρω’ κι έτσι της έλεγαν ότι πάσχει από ιδιοπάθεια».Η Αμαλία ,λοιπόν, τόλμησε να αγωνιστεί ενάντια στα μεγαλύτερα θεριά(τον καρκίνο) κι εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε το έργο της. Εκείνη έκανε την διαφορά αισθητά είδη το Blog της δεν αποτελούσε γι’αυτή ένα μέσο έκφρασης αλλά μπορούσε να γνωστοποιήσει γεγονότα που αν μεριμνήσουμε εμείς οι ίδιοι θα αλλάξουν. Όλοι έχουν δικαίωμα στην δημόσια υγεία .

Πώς λοιπόν εμείς μπορούμε επιτρέπουμε να συμβαίνουν τα χειρότερα στον διπλανό μας και σαν να μην φτάνει αυτό αδιαφορούμε κι από πάνω; Πώς γίνεται να υπάρχει κάποιος δίπλα μας που κυριολεκτικά να ζει την ‘ζωή εν τάφω’  κι εμείς να μην το ξέρουμε;

Που έχουμε φτάσει πια; Καταντήσαμε τέρατα αναισθησίας που δεν νοιάζονται για τίποτα;

Μόνο ο θάνατος δεν είναι αναστρέψιμος όλα τα υπόλοιπα διορθώνονται…Η Αμαλία έφυγε κι αυτό δεν αλλάζει, όμως η κατάσταση στον ιατρικό κόσμο είναι αλλιώτικη τώρα πια γιατί εμείς (όλοι bloggers) θα συνεχίσουμε το έργο που άρχισε εκείνη για την ίδια μα πιο πολύ για τις ‘Αμαλίες’ που έμειναν πίσω να δίνουν τον δικό τους αγώνα.«ΘΕΛΩ» και «ΜΠΟΡΩ» αυτές είναι οι λέξεις κλειδιά για την αρχή.. την αρχή της βελτίωσης μας, του καθενός ξεχωριστά, της κοινωνίας και του κόσμου ολόκληρου. Μπορεί τώρα σε μερικούς «απαισιόδοξους» να φαίνονται ιδανικά και ακατόρθωτα όλα αυτά όμως στην πραγματικότητα δεν είναι.Για έναν κόσμο που το χαμόγελο ενός παιδιού θα είναι αρκετό για να φωτιστεί όλη η πλάση του… το χαμόγελο ενός παιδιού σαν την Λυδία που δίνει και εκείνη ακόμα μια μάχη με τον καρκίνο κι ας είναι μόλις τεσσάρων χρονών

Εγώ ΘΕΛΩ και ΜΠΟΡΩ εσείς;